το φρεάτιο

Οι δρόμοι σήμερα είναι νεκροί. 

Κατεβασμένα στόρια, σβησμένα φώτα στις βιτρίνες και τα λοιπά. 

Ένα πράγμα είναι πιο ζωντανό από ποτέ: 

το φρεάτιο στη γωνία της Φιλίππου. 

Αντηχεί πιο δυνατά από ποτέ. 

Ο ήχος του νερού που κυλάει. 

Είναι αλήθεια ο αγαπημένος μου ήχος -απ' αυτούς που ξετρυπώνουν ανάμεσα στα μπετά.

Πιο πολύ μ' αρέσει, 

γιατί ξέρω ότι είναι σκατόνερα. 

Ονειρεύομαι να στραγγίζει τη σαπίλα της πόλης.

λέξεις

να σου πω. καταλαβαίνεις; δεν εννοώ αυτό. όχι έτσι. ξέρεις; σου εξηγώ. λάθος λέξη. άκουσέ με. παρεξήγηση. όχι έτσι. πώς; ναι αυτό ακριβώς. να συζητήσουμε. και γιατί τότε; λάθος και πάλι. ναι πες μου. εδώ είμαι. ναι ο χρόνος. είναι αλλιώς. να ηρεμήσεις. να χωριστούμε. αποστάσεις. τι είπες χθες; μπερδεύτηκα. θέλω να χαμογελάς. καλύτερα μακριά; δε λυπάμαι; λογική. ήταν όμορφα. αύριο θα δούμε. ας βγούμε μια βόλτα. κουράστηκες; να μη σ' ενοχλώ. ναι πρέπει. ας το κάνω έτσι. πίεση. κατάλαβες; απότομα. ξανά πίσω. θόλωσε κάτι. νομίζω κατάλαβα. ξέρεις όμως; όπως πριν. ξανά φύγε. έλα εδώ. δεν είμαι ήρεμος. πού πας; σβήσε το φως. τι ωραία μυρίζεις. δύσκολα. πνίγηκα. μα σ'αγαπώ.


γάμησέ το. έλα να κάνουμε έρωτα.

Ή και όχι

Να είμαι κυρία του εαυτού μου.

Να φτιάχνω το πρωινό μου και να το τρώω στις 10.

Να διώχνω τις κρίσεις πανικού και όταν φεύγεις να χαμογελώ.

Να βγάζω βόλτα το σκύλο τρεις φορές τη μέρα.

Να κοιμάμαι ήσυχη τα βράδια.

Να μην ξεχνώ να διαβάσω τις ειδήσεις.

Να είμαι ανεξάρτητη και λογική.

Να χρησιμοποιώ το σωστό σφουγγάρι.

Να μη σε περιμένω.
Να κλείνω τα παντζούρια όταν γυρνάς σπίτι.

Να σ' αφήνω όταν μ' αφήνεις.

Ή και όχι.

Μιά στάλα γαλάζιο.

Όχι ότι είμαστε

τίποτα φοβισμένοι.

Μονάχα κρυφτήκαμε

απ' του ουρανού το ξέσπασμα.

Αυτό μας στοίχισε

και το γαλάζιο, βέβαια.

Πυροτέχνημα!

Φσσσσσσσσς! Πυροτέχνημα!!!! Κάτω απ'το έδαφος. Και πέφτεις, πέφτεις, πέφτεις... Να μια ρίζα να πιαστείς! Όμως μονάχα πληγιάζεις το χέρι σου. Και πέφτεις, πέφτεις, πέφτεις... Φτάνεις στον πάτο. Πονάει η πτώση. Έχεις σίγουρα δύο σπασμένα πόδια και αν είχες φτερά, τώρα θα ήταν θρύψαλα.

Μείνε τώρα στον πάτο και ζήσε με την ανάμνηση του φωτεινού ουρανού. Μέχρι να βρεις έναν τρόπο να σκάψεις τη λακκούβα σου -προς τα πάνω αυτή τη φορά- και ίσως να κλέψεις σιγά σιγά λίγο από το φως του.

Έτσι είναι γλυκιά μου: τα πυροτεχνήματα έχουν θέση πλάι στ' αστέρια. Εσύ τα έβαλες κάτω από τα πόδια σου.


http://fyta.bandcamp.com/track/--22

ορισμός.

«Απόλυτη υγρασία του αέρα, ονομάζουμε το λόγο της μάζας των υδρατμών, προς τον όγκο V του αέρα, μέσα στον οποίο περιέχονται. Με άλλα λόγια, η απόλυτη υγρασία και η πυκνότητα των υδρατμών είναι έννοιες ταυτόσημες.»

Απόλυτη υγρασία του αέρα, ονομάζω το λόγο της μάζας των υδρατμών, προστιθέμενης της μάζας των υγρών που στάζουν στο σεντόνι, προς τον όγκο V, του αέρα μέσα στον οποίο αυτά περιέχονται, τη χρονική στιγμή t, που τελειώνεις μέσα μου. Με άλλα λόγια, η απόλυτη υγρασία και η ένταση της κάβλας μας είναι έννοιες ταυτόσημες.

προσπάθεια 2.

Τώρα εσύ μου λες ότι σου έλειψα. Και λες αλήθεια. Εμένα μου έλειψες; Και πώς περνούσα τόσο όμορφα; Nαι, τα είχα τα αγκαθάκια μου. Και γιατί δεν τα έχω ακόμα; Μήπως πρόκειται για ψυχιατρική περίπτωση που χρήζει παρακολούθησης; Ο γιατρός θα συνιστούσε ξεκούραση και ηρεμιστικά χάπια. Και η μαμά μου το ίδιο. Βλέπεις, η πριγκίπισσα της μεγάλωσε σε ροζ δωμάτια και ζεστό φαγητό κάθε πρωινό, μεσημέρι, βράδυ. Και ήρθες εσύ, χωρίς ευγενικούς τρόπους (τα τυπικά «ευχαριστώ», «παρακαλώ» και ψεύτικα χαμόγελα), να της κλέψεις την καρδιά.

Και την πήρες την καρδιά και την έκανες ζελέ. Ναι, από αυτά τα ροζ που όταν αποφασίζεις να τα ακουμπήσεις με το κουταλάκι, πάλλονται σε όποιο ρυθμό εσύ διατάζεις. Και πότε χάνει το ζελέ την ελαστικότητα του; Μα φυσικά! Μονάχα όταν σταματά να είναι ζελέ. Και πότε ένα ζελέ σταματά να είναι ζελέ; Η αλήθεια είναι πως δεν έχω παρατηρήσει κάτι τέτοιο. Πάντα το έτρωγα πριν δω αν το ζελέ μουχλιάζει ή αν κάποια στιγμή γίνεται πέτρα. Εμένα η καρδιά μου είχε λίγη μούχλα. Κάποιοι θα την έλεγαν σαπίλα. Είχε γίνει και λίγο πέτρα. Κάποιοι θα την έλεγαν άμυνα. Είχε και αγκαθάκια γύρω γύρω, που προσπαθούσα -και προσπαθώ ακόμα- να τα διώξω προς το στομάχι, από όπου μετά, μέσω της διαδικασίας της πέψης, θα καταλήξουν στον πάτο του Θερμαϊκού.

Και ο Θερμαϊκός όμως, κάποτε τα ξεβράζει τα σκουπίδια του. Και μπορεί να βρεθώ, ένα ηλιόλουστο καλοκαιρινό πρωινό σε μια χρυσαφένια παραλία, αγκαλιά με την κουράδα μου.