Πυροτέχνημα!

Φσσσσσσσσς! Πυροτέχνημα!!!! Κάτω απ'το έδαφος. Και πέφτεις, πέφτεις, πέφτεις... Να μια ρίζα να πιαστείς! Όμως μονάχα πληγιάζεις το χέρι σου. Και πέφτεις, πέφτεις, πέφτεις... Φτάνεις στον πάτο. Πονάει η πτώση. Έχεις σίγουρα δύο σπασμένα πόδια και αν είχες φτερά, τώρα θα ήταν θρύψαλα.

Μείνε τώρα στον πάτο και ζήσε με την ανάμνηση του φωτεινού ουρανού. Μέχρι να βρεις έναν τρόπο να σκάψεις τη λακκούβα σου -προς τα πάνω αυτή τη φορά- και ίσως να κλέψεις σιγά σιγά λίγο από το φως του.

Έτσι είναι γλυκιά μου: τα πυροτεχνήματα έχουν θέση πλάι στ' αστέρια. Εσύ τα έβαλες κάτω από τα πόδια σου.


http://fyta.bandcamp.com/track/--22

ορισμός.

«Απόλυτη υγρασία του αέρα, ονομάζουμε το λόγο της μάζας των υδρατμών, προς τον όγκο V του αέρα, μέσα στον οποίο περιέχονται. Με άλλα λόγια, η απόλυτη υγρασία και η πυκνότητα των υδρατμών είναι έννοιες ταυτόσημες.»

Απόλυτη υγρασία του αέρα, ονομάζω το λόγο της μάζας των υδρατμών, προστιθέμενης της μάζας των υγρών που στάζουν στο σεντόνι, προς τον όγκο V, του αέρα μέσα στον οποίο αυτά περιέχονται, τη χρονική στιγμή t, που τελειώνεις μέσα μου. Με άλλα λόγια, η απόλυτη υγρασία και η ένταση της κάβλας μας είναι έννοιες ταυτόσημες.

προσπάθεια 2.

Τώρα εσύ μου λες ότι σου έλειψα. Και λες αλήθεια. Εμένα μου έλειψες; Και πώς περνούσα τόσο όμορφα; Nαι, τα είχα τα αγκαθάκια μου. Και γιατί δεν τα έχω ακόμα; Μήπως πρόκειται για ψυχιατρική περίπτωση που χρήζει παρακολούθησης; Ο γιατρός θα συνιστούσε ξεκούραση και ηρεμιστικά χάπια. Και η μαμά μου το ίδιο. Βλέπεις, η πριγκίπισσα της μεγάλωσε σε ροζ δωμάτια και ζεστό φαγητό κάθε πρωινό, μεσημέρι, βράδυ. Και ήρθες εσύ, χωρίς ευγενικούς τρόπους (τα τυπικά «ευχαριστώ», «παρακαλώ» και ψεύτικα χαμόγελα), να της κλέψεις την καρδιά.

Και την πήρες την καρδιά και την έκανες ζελέ. Ναι, από αυτά τα ροζ που όταν αποφασίζεις να τα ακουμπήσεις με το κουταλάκι, πάλλονται σε όποιο ρυθμό εσύ διατάζεις. Και πότε χάνει το ζελέ την ελαστικότητα του; Μα φυσικά! Μονάχα όταν σταματά να είναι ζελέ. Και πότε ένα ζελέ σταματά να είναι ζελέ; Η αλήθεια είναι πως δεν έχω παρατηρήσει κάτι τέτοιο. Πάντα το έτρωγα πριν δω αν το ζελέ μουχλιάζει ή αν κάποια στιγμή γίνεται πέτρα. Εμένα η καρδιά μου είχε λίγη μούχλα. Κάποιοι θα την έλεγαν σαπίλα. Είχε γίνει και λίγο πέτρα. Κάποιοι θα την έλεγαν άμυνα. Είχε και αγκαθάκια γύρω γύρω, που προσπαθούσα -και προσπαθώ ακόμα- να τα διώξω προς το στομάχι, από όπου μετά, μέσω της διαδικασίας της πέψης, θα καταλήξουν στον πάτο του Θερμαϊκού.

Και ο Θερμαϊκός όμως, κάποτε τα ξεβράζει τα σκουπίδια του. Και μπορεί να βρεθώ, ένα ηλιόλουστο καλοκαιρινό πρωινό σε μια χρυσαφένια παραλία, αγκαλιά με την κουράδα μου.