ένα στιχάκι δανεικό

τώρα είναι αλλιώς.
τώρα τα μάτια σου βγάζουν σπίθες
απ' τα μαχαίρια που ακονίζεις ανάμεσα στα πόδια σου
τα χέρια σου πνίγουν τη γαλήνη
τα λόγια σου έχουν μια γεύση από λεμόνι
τα χείλη σου είναι σκισμένα
και η μύτη σου ενίοτε στάζει
σκόνες και αλλόκοτες μυρωδιές
ρουφάς και σκοπός είναι η χαμέρπεια

οριοθετείς την ψυχή
μα δε γαμιέται κι αυτή

παίζουμε;

Αυτό το παιχνίδι με τα βελάκια που πρέπει να στοχεύσεις στο κέντρο των ομόκεντρων κύκλων.
Σπουδές κάναμε πάνω σ' αυτό το παιχνίδι.
Κερδισμένος αυτός που θα καρφώσει τα περισσότερα. Με τη μεγαλύτερη δύναμη σαφώς.
Γνωρίζοντας πως οι πόντοι προστίθενται στο σκορ, ακόμα κι αν πέσουμε λίγο πιο έξω.
Το κέντρο βέβαια έχει άλλη χάρη, δεν τίθεται υπό αμφισβήτηση και -αν δεν κάνω λάθος- είναι χρώματος κόκκινου.

-Τι θα κάνεις σήμερα;
-Πάμε μια βόλτα στο κέντρο;

"Περισσότερο σκέφτομαι παρά υπάρχω"

Περισσότερο σκέφτομαι παρά υπάρχω.

Φράση δανεική
την έκανα γρήγορα δική μου
εικόνα της ζωής μου με λέξεις.

Όταν πηγαίνω κι έρχομαι στο διάδρομό σου
όταν σε πλησιάζω με κομμένη την ανάσα
και μετά φεύγω, τρομαγμένη, τρέχοντας
όταν δεν ξέρω πως να σου φερθώ
όταν δεν ξέρω πως είναι καλύτερα να σ' αγαπώ.
Και τώρα που εσύ τα κάνεις αυτά
και με ξαφνιάζεις.
Τώρα που πιο πολύ σκέφτεσαι παρά υπάρχεις.

Ωραίο το παιχνίδι μας
Το στήσαμε, να δούμε αν θα μας ξεκάνει
Μέχρι κάποιος θυμωμένος ή κλαίγοντας
ουρλιάξει πως δε θέλει άλλο να παίζει.

Ας είμαστε αφανείς, ωραίοι μέσα στην ρευστότητά μας
Δυστυχισμένοι -σε στιγμές- με τις απουσίες
που επιβάλαμε μεγαλοπρεπώς στα πρωινά μας ξυπνήματα
και τα νυσταγμένα μας μαλλιά.

Τα δάχτυλά μου, ανήσυχα, παιχνιδίζουν
χωρίς να βρίσκουν το δέρμα σου.

μ.τ.

σαλτσα

ιστορίες αγάπης και φόβου

συντροφικότητα μπροστά στο φόβο της μοναξιάς

να γυρίσουμε μαζί τον κόσμο, αλλά αυτό ξέρω, δεν είναι αρκετό

δε φτάνει και δεν έφτασε ούτε τότε

πότε θα φύγει ο φόβος;

όσο περνάνε τα λεπτά έρχεσαι πιο κοντά μου

μέχρι που κάποιος τραβάει την τάπα του νεροχύτη

και χάνεσαι στον υπόνομο

παλιότερα τα λεπτά ήταν περισσότερα

η απόσταση μικρότερη

ο φόβος μεγαλύτερος

αργεί να έρθει η ώρα

ας αλλάξουμε πλευρό

και γύρνα επιτέλους αυτή τη σελίδα

να κλείσω το φως

να κοιμηθώ.

το δόντι

μη συνηθίσω να λείπεις

όχι σε κάποιο ταξίδι- αυτό έχει τοποθεσία

μη λείπει το μυαλό σου

"τα λογοπαίγνια έχουν πλάκα"

τι άλλο θα σκεφτώ για να μη σφίγγω τα δόντια μου;

και ξέρετε αυτός ο πονόδοντος προκαλείται από φλεγμονή

εμμονή και τρέλα-όταν μένω μόνη

καμιά φορά δε μου φτάνει η ανάσα για να ρουφήξω τον καπνό που θα ήθελα

είναι που πρέπει ταυτόχρονα να μιλάω

αλλά και να την κρατάω για μια αναγκαία κραυγή

-μην πάει ο νους σας στο κακό-

χοροπηδάνε οι λέξεις πάνω στον τοίχο και έτσι προκύπτει η μουσική

να 'χαμε να λέγαμε

φυγή

τωρα που πλησιαζει ο θανατος
σε θελω πιο διπλα μου
στη θεση σου παντα
το γελιο μου κοκκαλωσε
τραβα μου τα χειλη
τα χερια μου μουδιασαν
αλλα μη με τσιμπατε
κλεινω τα ματια
καλυτερα τωρα
οταν τ ανοιξω
να εισαι πιο περα
να με δεις που θα πεφτω
νικωντας τη βαρυτητα