πανσέληνος σεπτεμβρίου

και μείναμε μόνοι σ αυτη την πόλη

με όλους αυτούς τριγύρω

-οικεία πρόσωπα θα έλεγε κανείς-

αγκαλιάζοντας τη ματαιότητα

σε μια κατά τ' άλλα τρυφερή ηλικία

τα όνειρα κρύφτηκαν κάπου πίσω από το ποτήρι μας,

“ο καλύτερός σου φίλος”,

δηλώνει το άδειο μου κεφάλι

“θα θελα να είμαι πλήρης!”:

μια μακρινή ανάμνηση,

ένα κομμάτι μιας φθαρμένης -πια- υπόστασης

ατενίζοντας τις προσδοκίες μου

ψάχνω εσένα

ή κάτι παρόμοιο

να στηλώσει την πτώση μου