μη σου τύχει!

αποφάσισα να κάνω γενική καθαριότητα στο δωμάτιο
και ως άνθρωπος με κακή μνήμη
-αλλά και ρομαντική ψυχή-
έχω γεμίσει κάθε γωνιά με αναμνήσεις σε υλική μορφή:
σημειώματα, παιχνίδια, ένα μπουκέτο μαραμένα λουλούδια
α! κι άλλο ένα
εισιτήρια λεωφορείου που δεν ακυρώθηκαν ποτέ
χάρτες διαδρομών που περπατήθηκαν πολλάκις
φωτογραφίες που δεν είδαμε μαζί
αναπτήρες που άναψαν τα μισοτελειωμένα σου τσιγάρα
μια ζωγραφιά απ' το παλάτι που θα μου χάριζες
ένα σουβέρ για τον πικρό μου καφέ
κι ένα ακόμα για τη γλυκιά σοκολάτα

κάθε κίνηση του ξεσκονόπανου
κι ένας αναστεναγμός ξετρύπωνε απ τα ντουλάπια

τώρα που τελείωσε η γενική
είναι πια όλα μαζί στη θέση που τους αρμόζει (;)
στο κουτί τους.

ας βγούμε λοιπόν για μια -μάταιη- μπύρα

αντί αυτοκριτικής

μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα μικρό κοριτσάκι.
του άρεσαν πάρα πολύ τα παιχνίδια
και είχε πάρα πολλά παιχνίδια.
όποιο κι αν ζητούσε, γινόταν δικό του.
και ήθελε όλα να είναι δικά του.

μια μέρα είδε ένα παιχνίδι που ήταν διαφορετικό απ' όλα τα υπόλοιπα.
ήθελε προσοχή και φροντίδα,
χρειαζόταν ήλιο και νερό
και όταν του μιλούσε ή το χάιδευε, γινόταν πιο όμορφο και χρωματιστό

αυτό φάνηκε πολύ δελεαστικό στο κοριτσάκι
και όσο περισσότερο ασχολιόταν μαζί του,
τόσο πιο χαρούμενο γινόταν,
αφού το έβλεπε να λάμπει, να μεγαλώνει και να είναι ευτυχισμένο κι αυτό.

μερικές φορές το καινούριο αυτό παιχνίδι -ας το ονομάσουμε λουλούδι-,
μαράζωνε και έριχνε κάποια από τα φύλλα του.
αυτό συνέβαινε τις μέρες με κρύο και βροχή.
το κοριτσάκι τότε θύμωνε με το λουλούδι και άρχισε να μην του αρέσει τόσο πολύ.
το άφηνε μονάχο στο μπαλκόνι και έπαιζε με τα υπόλοιπα παιχνίδια του.

κάθε φορά όμως που έμπαινε η άνοιξη,
το λουλούδι δυνάμωνε όλο και πιο πολύ και τα άνθη του μάγευαν ξανά το κοριτσάκι
τότε εντυπωσιαζόταν πάλι, θυμόταν πόσο το αγαπούσε και πόση γαλήνη του προσέφερε
και το φρόντιζε με την ίδια προσοχή,
γιατί ήξερε ότι είναι το πιο όμορφο λουλούδι του κόσμου.

τον επόμενο χειμώνα το λουλούδι μαράζωνε
και την επόμενη άνοιξη τρυπούσε τις μύτες με τα αρώματά του
και φτου κι απ' την αρχή!

ώσπου ήρθε ένας χειμώνας, που κράτησε λίγο παραπάνω,
-μια-δυο μερούλες μοναχά-
και το λουλούδι κουράστηκε
και μαράθηκε
και πέθανε


και ο καρπός του ταξίδεψε πολλά χιλιόμετρα μακριά
εκείνο το τελευταίο ανεμοδαρμένο χειμωνιάτικο απόγευμα
και φύτρωσε σε ένα μεγάλο λιβάδι,
μακριά από μπαλκόνια και γλάστρες,
και απλώθηκε σε όλο το λιβάδι
που τώρα πια έχει κόκκινο χρώμα.

αντί στεφάνου

τελικά μάλλον είναι πολλά αυτά που δεν πρόλαβα να πω
σε ποιον; δεν ξέρω
τώρα όμως θα τα μάθουν αυτοί που μένουν και όχι αυτή που έφυγε

σήμερα το μοναδικό στεφάνι έγραφε:
"στη λατρευτή αδερφή και θεία"
για μένα όμως ήσουν δεύτερη γιαγιά
-και όχι κατά σειρά προτεραιότητας-

ήσουν η πρώτη που είδα να τρώει κρυφά σοκολάτες κι έτσι εντόπισα τη μαγεία τους!
ήσουν η μόνη που ζητούσε δώρο αλουμινόχαρτο από τα ταξίδια μου στο εξωτερικό,
κι έτσι εκτίμησα την απλότητα του να είσαι πλήρης.
έκλεβες τριαντάφυλλα από τις αυλές για να χρωματίσεις τα πρωινά μας
και αν μάζευα όλα τα λουλούδια του κόσμου, εσύ πάλι θα ήσουν πιο χρωματιστή!
μου έμαθες να διαβάζω, χωρίς καλά καλά να ξέρεις εσύ.
μου έδειξες τον κόσμο και μου έμαθες να τον αγαπώ.
μου έμαθες και να "σουρτουκεύω" και να μην "βάζω κώλο κάτω"!
έδειξες σε όλους μας τι σημαίνει αδερφή, θεία, μάνα, γιαγιά
και τι είναι αγάπη.

είμαι σίγουρη ότι εκεί που πας θα μπορείς να τρως όσα τηγανιτά και όσες σοκολάτες θέλεις,
αλλά κράτα λίγες και για μας χοντρούλα!