αντί αυτοκριτικής

μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα μικρό κοριτσάκι.
του άρεσαν πάρα πολύ τα παιχνίδια
και είχε πάρα πολλά παιχνίδια.
όποιο κι αν ζητούσε, γινόταν δικό του.
και ήθελε όλα να είναι δικά του.

μια μέρα είδε ένα παιχνίδι που ήταν διαφορετικό απ' όλα τα υπόλοιπα.
ήθελε προσοχή και φροντίδα,
χρειαζόταν ήλιο και νερό
και όταν του μιλούσε ή το χάιδευε, γινόταν πιο όμορφο και χρωματιστό

αυτό φάνηκε πολύ δελεαστικό στο κοριτσάκι
και όσο περισσότερο ασχολιόταν μαζί του,
τόσο πιο χαρούμενο γινόταν,
αφού το έβλεπε να λάμπει, να μεγαλώνει και να είναι ευτυχισμένο κι αυτό.

μερικές φορές το καινούριο αυτό παιχνίδι -ας το ονομάσουμε λουλούδι-,
μαράζωνε και έριχνε κάποια από τα φύλλα του.
αυτό συνέβαινε τις μέρες με κρύο και βροχή.
το κοριτσάκι τότε θύμωνε με το λουλούδι και άρχισε να μην του αρέσει τόσο πολύ.
το άφηνε μονάχο στο μπαλκόνι και έπαιζε με τα υπόλοιπα παιχνίδια του.

κάθε φορά όμως που έμπαινε η άνοιξη,
το λουλούδι δυνάμωνε όλο και πιο πολύ και τα άνθη του μάγευαν ξανά το κοριτσάκι
τότε εντυπωσιαζόταν πάλι, θυμόταν πόσο το αγαπούσε και πόση γαλήνη του προσέφερε
και το φρόντιζε με την ίδια προσοχή,
γιατί ήξερε ότι είναι το πιο όμορφο λουλούδι του κόσμου.

τον επόμενο χειμώνα το λουλούδι μαράζωνε
και την επόμενη άνοιξη τρυπούσε τις μύτες με τα αρώματά του
και φτου κι απ' την αρχή!

ώσπου ήρθε ένας χειμώνας, που κράτησε λίγο παραπάνω,
-μια-δυο μερούλες μοναχά-
και το λουλούδι κουράστηκε
και μαράθηκε
και πέθανε


και ο καρπός του ταξίδεψε πολλά χιλιόμετρα μακριά
εκείνο το τελευταίο ανεμοδαρμένο χειμωνιάτικο απόγευμα
και φύτρωσε σε ένα μεγάλο λιβάδι,
μακριά από μπαλκόνια και γλάστρες,
και απλώθηκε σε όλο το λιβάδι
που τώρα πια έχει κόκκινο χρώμα.